Personen- en familierecht

Adoptie

Adoptie is de manier om een gezin te stichten voor stellen die geen kinderen kunnen krijgen. Ook voor het kind is het goed om geadopteerd te worden: onderzoek heeft uitgewezen dat adoptie beter is voor de ontwikkeling van kinderen dan opgroeien in kindertehuizen. Bij adoptie worden alle juridische banden van het kind met zijn of haar biologische ouders gebroken. Alle rechten en plichten van ouderschap gaan volledig over op de adoptieouders, en het kind wordt bij wijze van spreken “hun” kind.

Let op: Dit artikel gaat alleen over de Nederlandse regels bij het adopteren van in Nederland geboren kinderen. Wanneer het gaat om de adoptie van buitenlandse kinderen zijn de regels van het land waar het kind vandaan komt veelal van toepassing.

Bij een geregistreerd partnerschap is de erkenning van een kind niet automatisch geregeld. De vader moet het kind dan erkennen bij de gemeente.

Wat zijn de voorwaarden voor adoptie?

Een kind moet op de dag van het eerste verzoek minderjarig zijn.
Wanneer het kind twaalf jaar of ouder is mag het kind tijdens zijn verhoor geen bezwaren hebben tegen de adoptie. Ook wanneer het kind nog geen twaalf is maar wel door de rechtbank als oud en wijs genoeg gezien wordt om zijn belangen te kennen, geldt hetzelfde.
Het kind mag geen kleinkind zijn van (één van) de adoptieouders.
De adoptieouder of de adoptieouders moeten minimaal achttien jaar ouder zijn dan het kind.
De juridische ouders mogen de adoptie niet tegenspreken, tenzij er sprake is van misbruik van recht.
Wanneer de biologische moeder van het kind minderjarig is, moet ze op de dag van het verzoek de leeftijd van zestien hebben bereikt.
De adoptant of de adoptanten moeten het kind ten minste één jaar hebben verzorgd en opgevoed.
De ouder of ouders mogen niet langer het gezag over het kind hebben.

Hoe wordt een verzoek tot adoptie beoordeeld?

Bij de beoordeling van adoptie gaat het om de vraag of het kind geen ouderlijke verplichtingen meer van zijn ouder of ouders kan verwachten. Kunnen de ouders nog inhoud kunnen geven aan het ouderschap? Denk hierbij aan de verantwoordelijkheden jegens het kind, zoals de verzorging, de opvoeding, het levensonderhoud etc. Erkende biologische ouders hebben vetorecht over het adoptieverzoek. Als de biologische vader het kind niet erkend heeft, heeft hij geen vetorecht omdat hij het ouderschap wettelijk niet heeft aanvaard. Als een biologische vader wil voorkomen dat de biologische moeder ‘zijn’ kind afstaat ter adoptie moet hij het kind eerst erkennen.

Dit vetorecht is echter niet onoverkomelijk – de juridische ouders moeten er wel een goede reden voor hebben. Wanneer het vetorecht alleen maar wordt ingeroepen om de adoptieouders te schaden mag het terzijde gelegd worden als misbruik van recht. Het vetorecht van een biologische moeder die geen 16 jaar is en geen juridische emancipatie tot volwassene heeft ondergaan, mag ook afgewezen worden.

Stiefouderadoptie

Van een stiefouderadoptie, ook wel partneradoptie genoemd, is sprake als de partner van de ouder het kind adopteert. De partner kan een echtgeno(o)t(e), geregistreerde partner of vriend(in) van de ouder zijn. Het verzoek kan alleen worden ingediend als de partner ten minste drie jaar voorafgaand met de ouder heeft samengeleefd. Daarnaast gelden de acht voorwaarden die hierboven al zijn opgesomd.

Gevolgen adoptie

Door adoptie ontstaat tussen het kind, de adoptieouder en diens familie een familieband. Tegelijkertijd houdt de familieband op te bestaan tussen het kind en de oorspronkelijke ouders en hun familie. Ingeval van een stiefouderadoptie, waarbij de partner van de ouder het kind adopteert, blijft de familieband tussen het kind en de ouder bestaan. Een stel dat beiden een kind hebben geadopteerd, maar niet met elkaar gehuwd zijn of een geregistreerd partnerschap hebben oefenen door adoptie het gezag gezamenlijk uit.

Als een kind omgang heeft met een ouder waarvan de familieband door adoptie houdt op te bestaan, kan de rechter bepalen dat na de adoptie het kind en de oorspronkelijke ouder het recht op omgang behouden.

Kan ik als adoptiekind de adoptie laten herroepen?

Het is mogelijk dat een kind zijn of haar adoptie ongedaan laat maken of terug laat draaien. In juridische termen heet dit het herroepen van de adoptie. Hiervoor moet een verzoek worden ingediend bij de rechtbank. De rechter zal dit verzoek toewijzen wanneer hij van oordeel is dat het in het belang van de geadopteerde is. Een geadopteerde mag een dergelijk verzoek indienen van zijn twintigste tot en met zijn drieëntwintigste levensjaar. Een verzoek daarvoor en daarna wordt afgewezen door de rechter. Wanneer de herroeping wordt toegewezen zullen alle familierechtelijke banden met de adoptiefamilie ophouden te bestaan. Hetzelfde geldt voor de familierechtelijke betrekkingen van de kinderen van de geadopteerde met de adoptiefamilie.

Alleen Nederlandse kinderen of ook buitenlandse kinderen?

Het is ook mogelijk om kinderen uit het buitenland te adopteren. Dit is de meest voorkomende manier om kinderen te adopteren. Vaak zijn de kinderen daar wees geworden door oorlog of natuurrampen of worden kinderen afgestaan ter adoptie omdat de ouders simpelweg geen geld hebben om hun kinderen te verzorgen. Hiervoor moet je eerst een zogenaamde beginseltoestemming aanvragen. Hiermee wordt vastgesteld of je in aanmerking komt om een kind uit het buitenland te adopteren. De voorwaarden hiervoor zijn:

Je mag niet ouder dan zesenveertig jaar zijn op het moment dat je de aanvraag voor beginseltoestemming doet.
Gehuwden, samenwonenden en individuele aanvragers komen in aanmerking voor adoptie. Ook aanvragers van hetzelfde geslacht kunnen adopteren uit het buitenland, mits het land van het kind dit toestaat.
De aanvrager moet zich medisch laten keuren. De uitslag van deze keuring moet worden doorgestuurd naar de raadsonderzoeker die het gezinsonderzoek doet.
De aanvrager(s) moet(en) toestemming verlenen voor inzage in het justitieel documentatieregister
Het leeftijdsverschil tussen de oudste ouder en het kind mag ten tijde van het voorstel niet groter zijn dan veertig jaar.
Je moet bereid zijn het kind alle noodzakelijke medische behandelingen en inentingen te geven.
Je moet garant staan voor alle kosten die de verzorging van het kind met zich meebrengt.

Kunnen naast hetero stellen, ook stellen van hetzelfde geslacht een kind adopteren?

Ook stellen van hetzelfde geslacht kunnen kinderen adopteren. Voor hen gelden de zelfde voorwaarden als voor stellen van verschillend geslacht. Het kan soms wel wat lastiger zijn om een kind uit het buitenland te adopteren voor stellen van hetzelfde geslacht, omdat sommige landen niet accepteren dat een kind wordt geadopteerd door stellen van hetzelfde geslacht. Een oplossing hiervoor is dat één van het stel het kind adopteert. Na een jaar samengewoond te hebben met het kind mag de andere persoon binnen het stel het kind ook adopteren.

Meer informatie

Neem voor meer informatie contact op met een familierechtadvocaat om zeker van je zaak te zijn. In alle gevallen is het verplicht om door een advocaat vertegenwoordigd te worden in de rechtszaal.

Afstamming

Het afstammingsrecht bepaalt wie de juridische ouder is van een kind. De regelgeving maakt bij de afstamming onderscheid tussen kinderen die wel en niet in een familierechtelijke betrekking staan tot een vader of een moeder die het kind niet ter wereld heeft gebracht. Een kind staat altijd in familierechtelijke betrekking tot de biologische moeder.

Familierechtelijke betrekking

De wet bepaalt dat een kind, zijn ouders en hun bloedverwanten in familierechtelijke betrekking tot elkaar staan. De in de wet genoemde ouders zijn de juridische ouders. Zijn de ouders met elkaar getrouwd, dan staan zij van rechtswege in familierechtelijke betrekking tot het kind, mits zij van verschillend geslacht zijn. Een huwelijk tussen twee mensen van hetzelfde geslacht (een homohuwelijk) heeft geen afstammingsrechtelijke gevolgen. Zijn de ouders niet met elkaar getrouwd, dan staat de moeder wel van rechtswege in familierechtelijke betrekking tot het kind, maar de man pas na erkenning van het kind dan wel na gerechtelijke vaststelling van het vaderschap. Het is van groot belang afstamming en gezag goed uit elkaar te houden.

Wie is de moeder van het kind?

De wettelijke moeder van het kind is ofwel de vrouw uit wie het kind is geboren ofwel de vrouw die het kind heeft geadopteerd. Ook een draagmoeder die een kind heeft gebaard voor wensouders, is juridisch gezien de moeder van het kind. Dit wordt in de praktijk opgelost door de draagmoeder , is de juridische gezien de moeder van het kind. Dit wordt in de praktijk opgelost door de draagmoeder van het gezag te ontheffen en de wensouders met het gezag over het kind te belasten. Hiermee verkrijgen de wensouders het gezag, maar het juridisch ouderschap kunnen de wensouders alleen verkrijgen door het kind te adopteren. In Nederland is het verschijnsel "draagmoederschap" verboden waardoor wensouders gemakkelijk opgelicht kunnen worden - wanneer de draagmoeder het kind uiteindelijk niet af wil staan kan zij hier niet toe gedwongen worden, ook al hebben de wensouders de financiële kosten van de zwangerschap gedragen.

Wie is de vader van het kind?

Volgens de wet is de ’verwekker’ van een kind de man die samen met de moeder op natuurlijke wijze, dus door middel van geslachtsgemeenschap, het kind heeft laten ontstaan. Deze man is ook de biologische vader. Niet alle biologische vaders zijn verwekkers – zaaddonoren hebben niet samen met de moeder op natuurlijke wijze een kind laten ontstaan. Ook de man die het kind heeft erkend als zijn kind wordt vermoed de verwekker van het kind te zijn.

Gerechtelijke vaststelling van het vaderschap

Gerechtelijke vaststelling van het vaderschap kan, in tegenstelling tot erkenning, alleen aangevraagd worden door moeder of kind. Dit kan alleen met de verwekker of vermoede verwekker van het kind. Gerechtelijke vaststelling van vaderschap wordt vaak aangevraagd in gevallen waarbij de verwekker van het kind overleden is voordat hij het kind heeft kunnen erkennen, wanneer de moeder de erkenning door de verwekker heeft tegengehouden en het kind later toch een juridische familieband wil vaststellen, of wanneer de verwekker weigert het kind te erkennen.

De vaststelling van het vaderschap heeft terugwerkende kracht, en heeft vrijwel dezelfde rechtsgevolgen als een erkenning. De belangrijkste liggen op het gebied van levensonderhoud en erfrecht. De vader heeft niet bij de vaststelling van het vaderschap meteen het gezag over het kind. De moeder die het gezag over haar kind had, houdt dit ook na de gerechtelijke vaststelling van het vaderschap. Als een man in juridische zin vader is geworden, kan hij de kantonrechter verzoeken hem met het gezag over het kind te belasten (art. 1:253c lid 1 BW). Gerechtelijke vaststelling van het vaderschap heeft niet automatisch ten gevolge dat het kind de geslachtsnaam van zijn vader krijgt. Dit laatste is alleen mogelijk indien daarvoor uitdrukkelijk wordt gekozen.

Bij gerechtelijke vaststelling van het vaderschap wordt door de rechtbank gekeken naar 2 gronden. De man moet of de verwekker van het kind zijn (1) of als partner van de moeder hebben ingestemd met de daad die de verwekking tot gevolg kan hebben gehad (2) (denk bijvoorbeeld aan de instemming met een IVF-behandeling). Wanneer het vaderschap op verzoek van de moeder is vastgesteld en het kind ontdekt dat deze man niet de biologische vader is, kan het kind het vaderschap van die man niet meer ontkennen. Dit zou alleen mogelijk zijn wanneer het (automatische) vaderschap bestaat vanwege een huwelijk.

Het verzoek tot vaststelling van het vaderschap kan gedaan worden door de moeder binnen vijf jaar na geboorte van het kind of vijf jaar nadat de verwekker van het kind bekend is geworden. Het kind kan vanaf zijn 16e jaar zonder termijn gerechtelijke vaststelling van vaderschap verzoeken.

Rechtsgevolgen van de ontkenning van het vaderschap

Wanneer met succes het vaderschap wordt ontkend heeft dit verstrekkende gevolgen. Deze ontkenning gaat dan terug tot de geboorte van het kind. Het kind dan als het ware vanaf de geboorte alleen een moeder gehad en geen vader. Dit schept de mogelijkheid voor een andere man om het kind te erkennen.

Vertegenwoordiger van het kind die optreedt in zaken van afstamming

In zaken van afstamming wordt het minderjarige kind, optredende als verzoeker of belanghebbende, vertegenwoordigd of bijgestaan door een bijzondere curator. Deze bijzondere curator wordt benoemd door de rechtbank die over de zaak beslist.

Boedelscheiding

Boedelscheiding betekent een scheiding van bezittingen na een echtscheiding. Dit houdt in dat een gemeenschappelijke boedel bestond en deze moet worden verdeeld tussen de partners. Hierbij kunt u denken aan een koopwoning. Maar ook aan inboedel, geld, waardevolle spullen, schulden en andere waardevolle zaken. Een boedelscheiding kan lastig zijn wanneer de partners geen goed contact meer hebben. Hierbij kan het handig zijn om een bemiddelaar in te schakelen. Bij een boedelscheiding hebben de partners recht op een gelijk deel van de boedel, tenzij anders is overeengekomen in huwelijkse voorwaarden. Bepaalde zaken kunnen niet verdeeld worden, zoals kleding, beroepsspullen, sierraden, gedenkstukken aan de familie en andere zaken waar de ene partner aan verknocht is.

Waar moet ik rekening mee houden bij boedelscheiding?

Bij een boedelscheiding zijn er een aantal belangrijke zaken waar men rekening mee moet houden.

Allereerst is het zeer belangrijk om een lijst op te maken voor de boedelscheiding. Op deze lijst worden de bezittingen opgesomd. Per bezitting moet worden aangegeven wat de waarde ervan is. Soms kan het lastig zijn om direct de waarde van een bepaald goed te schatten. Denk hierbij aan een huis, een antiek meubelstuk, een oldtimer of een waardevolle vaas. In zulke gevallen is een taxateur geen overbodige luxe. Op deze manier kan de werkelijke waarde van een bepaald goed worden vastgelegd. Zo weet men zeker dat een goed niet ondergewaardeerd wordt. Na het vastleggen van de waarde van de bezittingen moeten de bezittingen worden verdeeld. En na deze verdeling kan worden gekeken naar de waarde van de spullen die zijn verdeeld per persoon en of het een eerlijke verdeling is.

Ten tweede kan het van belang zijn te weten wat er gebeurt met de schulden. Bij een boedelscheiding wordt alles in beginsel evenredig verdeeld. Maar de partners blijven aansprakelijk voor de schulden die ze vóór de gemeenschap van goederen al hadden. Elk van de partners blijft afzonderlijk aansprakelijk voor zijn of haar gehele schuld. En de schulden die zijn gemaakt tijdens de gemeenschap van goederen, zijn voor rekening van beide partners. Dus beide partners kunnen aansprakelijk gesteld worden voor het betalen van de schuld. Dit kan echter niet voor het geheel. De partners zijn slechts voor de helft van de schuld aansprakelijk.

Ten derde kan het belangrijk zijn om een bemiddelaar in te schakelen. Het kan namelijk zo zijn dat de partners vanwege de scheiding slecht contact hebben. Ze willen het liefst zo snel mogelijk van elkaar af en hebben geen zin om nog te praten en te onderhandelen. Daarnaast zullen ze in bepaalde gevallen ook niet bereid zijn om compromissen te sluiten. Hierbij is het erg belangrijk om een derde partij in te schakelen die kan bemiddelen tussen de twee partners. Deze bemiddelaar heeft verstand van het recht en kan alle zaken en omstandigheden uitleggen en ophelderen. Daarnaast wordt er veel tijd en moeite bespaard door deze bemiddelaar.

Boedelscheiding en erfenis

Bij een erfenis is er ook sprake van een boedelscheiding. Dit wordt vaak een boedelverdeling genoemd. Wanneer een persoon overlijdt, dan krijgen de erfgenamen de boedel. Vaak zijn dit de kinderen. Elk kind krijgt een gelijk deel van de boedel. Wanneer de echtgenoot nog in leven is, krijgt deze de helft van de boedel en nog een deel dat de kinderen zouden krijgen. Dus vijftig procent plus een deel dat gelijk is aan het deel dat elk kind krijgt. Hierbij is het handig om een notaris in te schakelen. Maar dat gaat natuurlijk wel geld kosten. Het is ook mogelijk om het voorbereidend werk te doen en de verdeling te berekenen en slechts naar de notaris te gaan voor de officiële akte. Het is dus niet mogelijk om zonder notaris de boedelverdeling te regelen.

Co-ouderschap

Bij co-ouderschap dragen beide ex-partners zorg voor de opvoeding en de verzorging van hun kind(eren). Hoe de verdeling is en waar het kind voor welke periode woont, is afhankelijk van wat de co-ouders afspreken. Deze afspraken staan los van het ouderlijk gezag van het kind aangezien co-ouders niet het gezamenlijke gezag moeten hebben.

Net als bij alle andere contracten en overeenkomsten, moeten de co-ouders overeenstemming bereiken over de punten met betrekking tot opvoeding en verzorging. Als de afspraken eenmaal vastliggen, dan blijven ze onveranderd tot de partijen gezamenlijk een wijziging toestaan. Zonder overeenstemming met de andere co-ouder is een eenzijdige wijziging niet toegestaan.

Voor een succesvol co-ouderschap is het belangrijk dat de beide ex-partners bereid zijn om hun onenigheden uit het verleden opzij te zetten en samen afspraken te maken over het kind, omdat bij belangrijke beslissingen instemming van beide ouders nodig is.

Wat zijn de voordelen van co-ouderschap?

Het eerste en belangrijkste voordeel is dat het kind niet hoeft te kiezen tussen ouders. Voor een kind kan dit een ontzettend moeilijke keuze zijn.
Een tweede voordeel dat voor ouders belangrijk is, gaat over het meebeslissen over belangrijke zaken betreffende het kind. Het grote voordeel hierbij is dat beide ouders betrokken zijn en blijven, en het niet voorkomt dat één van de ouders zijn of haar band verliest met het kind.
Een derde voordeel van co-ouderschap is het financiële gedeelte. Beide ouders verdelen hun tijd, moeite, energie en geld om het kind op te voeden en te verzorgen. Het is in deze regeling niet zo dat een van de ouders wordt belast met de opvoeding terwijl de andere ouder er van af komt door slechts een maandelijks bedrag te betalen.

Wat zijn de nadelen van co-ouderschap?

Het eerste en belangrijkste nadeel is dat de tijd met het kind onderling verdeeld moet worden. Vaak werken beide ouders op dezelfde dagen en wordt het lastig om een eerlijke of simpele verdeling te maken van de tijd met het kind.
Een nadeel voor het kind kan zijn dat het niet plezierig is op te groeien in twee verschillende omgevingen en het vervelend kan zijn om steeds heen en weer te moeten gaan.
Nog een nadeel voor de ouders betreft eventuele verhuizingen. Aangezien het kind waarschijnlijk nog op school zit, moeten de ouders dichtbij elkaar blijven wonen. De ouders kunnen niet zomaar verhuizen voor bijvoorbeeld werk. Hierdoor wordt de bewegingsvrijheid van de ouders in de praktijk beperkt.

Hoe regel ik co-ouderschap?

Voor co-ouderschap is het niet verplicht gezamenlijk ouderlijk gezag te hebben over het kind. Na de echtscheiding kan een co-ouderschap vastgelegd worden op twee verschillende manieren.

Het co-ouderschap kan worden vastgelegd in het echtscheidingsconvenant. Hierin worden de afspraken, zoals hierboven vermeld, vastgelegd en ondertekend.
Het co-ouderschap wordt via de notaris vastgelegd. Er wordt een notariële akte opgemaakt waarin het co-ouderschap is opgenomen. Op deze manieren kunnen er achteraf weinig misverstanden ontstaan over de gemaakte afspraken.

Hoe beëindig ik co-ouderschap?

Het is in de praktijk zeer lastig om een bestaande co-ouderschapsrelatie te beëindigen of zelfs te wijzigen. Hiervoor moeten de ouders, met een advocaat, naar de rechter stappen.

Toch zijn er een aantal gevallen te bedenken waarin een co-ouderschap ophoudt te bestaan:

Het co-ouderschap houdt op bij het overlijden van een van de ouders.
Het co-ouderschap houdt op wanneer het kind meerderjarig is geworden.
Het co-ouderschap houdt op wanneer het kind uit huis is gegaan voor zijn of haar meerderjarigheid.
Het co-ouderschap houdt op wanneer ouders weer samen gaan wonen.

Echtscheiding

Echtscheiding is de beëindiging van een (burgerlijk) huwelijk omdat het niet langer mogelijk is om bij elkaar te blijven (duurzame ontwrichting van het huwelijk). Door een scheiding houden de meeste verplichtingen tussen de ex-partners op te bestaan, en zullen andere zaken goed afgesloten en geregeld moeten worden. Bij een scheiding komen verschillende dingen kijken zoals de verdeling van de gemeenschap van goederen, partneralimentatie, kinderalimentatie, omgangsregelingen, gezag en nog vele andere zaken. Welke zaken er precies geregeld moeten worden, is afhankelijk van de voorwaarden waaronder het stel getrouwd is. Bij een huwelijk onder voorwaarden hoeft in tegenstelling tot een huwelijk zonder huwelijkse voorwaarden bijvoorbeeld het privévermogen van de partners niet verdeeld te worden.

Hoe kan ik de (echt-) scheiding aanvragen?

Een (schriftelijk) verzoek tot scheiding kan zowel gezamenlijk als individueel (eenzijdig) worden ingediend. Wanneer je eenzijdig een verzoek indient bij de rechtbank, dan krijgt je partner hiervan binnen 14 dagen een kopie opgestuurd. Als een partner het niet eens is met een eenzijdig verzoek tot scheiding of ontbinding van het huwelijk, kan deze partner bezwaar maken. Dat wordt 'verweer voeren' genoemd. Hoe dat moet gebeuren, is afhankelijk van de situatie. De advocaat van degene die verweer voert, moet in elk geval binnen 6 weken na ontvangst van het verzoekschrift het verweer indienen bij de rechtbank

Als de partners het eens zijn over de scheiding, kan het snel gaan. Het verzoekschrift met de schriftelijke afspraken over bijvoorbeeld de financiën en de zorg en opvoeding van de kinderen wordt bij de rechtbank ingediend. Daarna hoeft de rechter alleen de scheiding uit te spreken. Wanneer partners het wel eens zijn over de scheiding maar blijven hangen op afspraken die hieruit voortvloeien kan een van de partners een verzoekschrift indienen bij de rechtbank, waarin verzocht wordt een beslissing te nemen over de zaken waar onenigheid over bestaat. De andere partner moet daar binnen 10 weken op reageren. Enige tijd later volgt de rechtszaak. Hierbij moeten de aanstaande ex-partners een toelichting op hun standpunten geven. Op basis daarvan neemt de rechter een beslissing, bijvoorbeeld over de (voorlopige) alimentatie en andere financiën of over de omgang met de kinderen.

Wat zijn nevenvoorzieningen?

Nevenvoorzingingen zijn beslissingen van de rechter over zaken die samenhangen met de scheiding of de ontbinding van het huwelijk. Hierbij kun je onder andere denken aan het gezag over de minderjarige kinderen, partneralimentatie, kinderalimentatie of het gebruik van de echtelijke woning. Je kunt in je scheidingsverzoek de rechter verzoeken om één of meerdere nevenvoorzieningen te treffen. De rechter beoordeelt dit (nevenvoorzienings-)verzoek tegelijk met de beslissing over de scheiding als de partners het met elkaar eens zijn. Voor een nevenvoorziening kan ook een apart verzoek worden ingediend, bijvoorbeeld achteraf.

Wat is een echtscheidingsconvenant?

Een echtscheidingsconvenant of convenant is een overeenkomst waarin afspraken rondom de scheiding worden vastgelegd. Het is van belang dat de partners het eens zijn over de scheiding en de gevolgen van de scheiding. In het echtscheidingsconvenant zal schriftelijk vastgelegd worden wie wat krijgt, hoe bepaalde zaken geregeld zijn en wat er van elkaar verwacht mag worden in de toekomst. Mochten er in de toekomst onenigheden ontstaan dan kan men altijd terugvallen op het echtscheidingsconvenant. Een echtscheidingsconvenant is in tegenstelling tot een ouderschapsplan wettelijk niet verplicht, maar wel handig en zorgt er voor dat de procedure sneller verloopt.

Wanneer ben ik definitief gescheiden?

De uitspraak van de rechter is pas definitief als deze in de registers van de burgerlijke stand is opgenomen. De advocaat moet dit binnen zes maanden regelen. Een scheiding van tafel en bed is van kracht wanneer de rechter deze in het huwelijksgoederenregister heeft laten opnemen. Dit register is te vinden bij de griffie van de rechtbank.

Heb ik een advocaat nodig?

In het geval van echtscheiding is een advocaat verplicht. De advocaat stuurt het verzoek tot echtscheiding naar de rechtbank, zorgt ervoor dat je partner een kopie krijgt wanneer het gaat om een eenzijdig verzoek, regelt alle juridische en administratieve zaken voor je en houdt je op de hoogte van de voortgang. Zonder advocaat kun je niet scheiden. Je kunt er voor kiezen om ieder een eigen advocaat te nemen, of samen één advocaat te nemen die de echtscheiding afhandelt. Zorg er in ieder geval voor dat je een specialist inschakelt op het gebied van echtscheidingen.